روش‌های آسیاب مورد استفاده در اکثر مناطق آسیا نسبتاً ابتدایی هستند، اما آسیاب‌های بزرگ در ژاپن و برخی مناطق دیگر کار می‌کنند.
پوسته‌کردن شالیزار معمولاً با هاون‌ها و هاون‌هایی که با دست، پا یا نیروی آب کار می‌کنند، انجام می‌شود. بهبودها به آرامی در حال انجام است.
عملکرد برنج بازار آسیاب شده به اندازه و شکل دانه، میزان رسیده بودن و میزان قرار گرفتن در معرض نور خورشید بستگی دارد. برخی از کارخانه‌های بزرگ که روزانه 500 تا 1000 تن شلتوک را جابجا می‌کنند، دارای کارخانه‌های پوست‌کن تخصصی هستند که در نتیجه تلفات کمتری از غلات شکسته می‌شود. آنها عموماً از تکنیک‌های آسیاب مدرن استفاده می‌کنند و به جای خشک کردن آفتاب به گیاهان خشک کن کنترل شده تکیه می‌کنند.
فرآورده های فرعی آسیاب، از جمله سبوس و جلا برنج (سبوس پودری ریز و نشاسته حاصل از صیقل دادن) گاهی به عنوان خوراک دام استفاده می شود. روغن از سبوس برای مصارف غذایی و صنعتی فرآوری می شود. برنج شکسته در دم کردن، تقطیر و در ساخت نشاسته و آرد برنج استفاده می شود. از بدنه ها برای سوخت، مواد بسته بندی، آسیاب صنعتی، تولید کود و در ساخت یک ماده شیمیایی صنعتی به نام فورفورال استفاده می شود. کاه برای خوراک، بستر دام، کاهگلی سقف، حصیر، پوشاک، مواد بسته بندی و نی جارو استفاده می شود.
مورها کشت برنج را در اواخر قرن هشتم یا اوایل قرن نهم به اندلس معرفی کردند. از آنجا به سایر بخش‌های اروپای مدیترانه گسترش یافت، اما در هیچ کجا موفقیت‌آمیزتر از دره رودخانه پو ایتالیا، که از شهرهای تاریخی تورین، کرمونا و فرارا می‌گذرد، وجود نداشت. در دوران قرون وسطی، هر شهر یک سبک منطقه ای برای پخت برنج ایجاد کرد. محبوب ترین آنها تورینی بود که قرن ها پیش توسط سرآشپزهای میلان و سایر شهرهای شمال غربی ایتالیا با اشتیاق پذیرفته شد، اگرچه این غذا تنها در اوایل قرن نوزدهم ثبت شد و سپس به عنوان “نوعی پودینگ” ثبت شد. نام ریزوتو از کلمه ایتالیایی برای برنج، ریسو گرفته شده است، و اگرچه یک افسانه آن را به امپراتور روم مقدس فردریک اول نسبت می دهد که آن را به عنوان risum optimum یا “بهترین برنج” می ستود، اما احتمالاً مشتق آن صرفاً از ریزوت بومی است. ، “ظرف برنج”.
