برخی بر این باورند که کلمه سماق از کلمه عربی «سماق» که به «قرمز تیره» ترجمه می‌شود، سرچشمه گرفته است، در حالی که برخی دیگر بر این باورند که از «سوماگا» یک کلمه سریانی به معنای «قرمز» گرفته شده است.
این توت ها خوراکی، تند و خوشمزه هستند و حاوی اسید مالیک هستند که در سیب یافت می شود.
سماق کیلویی دارای سابقه طولانی در مصارف آشپزی و سنتی در فرهنگ های مختلف است.
اگرچه می‌توان از میوه‌های تازه سماق برای تهیه چای استفاده کرد، اما اغلب آن‌ها را خشک می‌کنند، خرد می‌کنند و برای استفاده به عنوان چاشنی آشپزی، به پودر نازکی قرمز-بنفش تبدیل می‌شوند.
پودر به طور گسترده ای به عنوان چاشنی برای پاشیدن روی ظروف استفاده می شود و در ترکیب با نمک و پیاز به عنوان چاشنی برای گوشت کباب در سراسر منطقه مدیترانه استفاده می شود.
در شمال آفریقا، سماق را اغلب روی گوشت، مرغ یا ماهی می‌مالند.
معمولاً به مارینادها اضافه می شود و همچنین برای بهبود طعم و اسیدیته سس ماست یا وینیگرت استفاده می شود.
می توان آن را به غذاهای تخم مرغ و سالاد اضافه کرد تا طعم و مزه آن را بهتر کند.
محصولات سماق به دلیل رنگ قرمز جذابی که دارد به عنوان چاشنی تزئینی روی چند ظروف استفاده می شود.
شناخت ارزش دارویی سماق را می توان به حدود 2000 سال پیش ردیابی کرد، زمانی که پزشک یونانی پدانیوس دیوسکوریدس (40-90 پس از میلاد) در نوشته های خود “De Materia Medica” در مورد “مسائل پزشکی” و فواید سماق به آن اشاره کرد.
به ویژه به عنوان یک ضد نفخ و ادرارآور.
پودر پوست Rhus coriaria به عنوان یک عامل تمیز کننده موثر دندان استفاده شده است، در حالی که دم کرده آن برای درمان عفونت های ویروسی چشم استفاده می شود.
پودر ادویه حاصل از میوه خشک شده روی تخم مرغ آب پز ریخته شده و برای درمان اسهال مصرف می شود.
یک جوشانده میوه به طور سنتی برای درمان بیماری های کبدی، اختلالات سیستم ادراری و اسهال تنظیم و تجویز می شود.
