تغییرات جدید صندل پاشنه دار زنانه در بازار مد غوغا به پا کرد

شواهدی وجود دارد که به ما می آموزد که تاریخچه کفش از 10000 سال قبل از میلاد مسیح یعنی در پایان دوره پارینه سنگی آغاز می شود.

(نقاشی های مربوط به این دوره در غارهای اسپانیا و جنوب فرانسه به کفش اشاره دارد) از جمله ظروف سنگ مردان غار، چندین مورد از آن ها برای تراشیدن پوست ها وجود دارد که نشان از قدمت هنر دباغی بسیار دارد.

در هیپوژای مصری (اتاق‌های زیرزمینی که برای تدفین‌های متعدد استفاده می‌شود) که بین 6 تا 7 هزار سال قدمت دارند، نقاشی‌هایی که بیانگر حالت‌های مختلف آماده‌سازی چرم هستند، کشف شد.

و کفش ها در کشورهای سردسیر، موکاسین محافظ پا است و در گرمترین کشورها هنوز صندل بیشترین استفاده را دارد. صندل مصریان از نی، پاپیروس یا الیاف نخل ساخته می شد.

راه رفتن با پای برهنه و آویزان کردن صندل پاشنه دار زنانه و استفاده از آنها فقط در مواقع ضروری رایج بود. معروف است که تنها اشراف وقت صاحب صندل بودند. حتی فرعونی مانند توتانکامون با وجود تزئینات طلایی ، کفش های ساده تری مانند صندل و کفش های چرمی می پوشید .

در بین النهرین ، کفش های پوست خام رایج بود که با نوارهایی از همان مواد به پاها بسته می شد. کوتورنوها نمادهای موقعیت اجتماعی بالا بودند. یونانی ها آمدند تا مد مانند مدل های مختلف پای چپ و راست را راه اندازی کنند.

صندل ها و جوراب ها متعلق به لباس های مذهبی هستند که با قدیمی ترین شواهد پشتیبانی می شوند.

آنها بر روی بناهای یادبود قرن پنجم، به عنوان مثال بر روی موزاییک های سنت ساتیر در نزدیکی سنت آمبروز در میلان ، و روی موزاییک های قرن ششم ، موزاییک های سنت ویتالیوس در راونا ، نقاشی شده اند.

در اصل صندل ها کامپاگی، نیمه اودون ها نامیده می شدند. کفش‌ها احتمالاً در قرن هشتم تا نهم نام صندل را دریافت کردند و نام آنها برای اولین بار در شمال به آنها اطلاق شد.

نام caligæ برای udones در قرن 10 مورد استفاده قرار گرفت، همچنین در شمال. در مورد شکل و جنس اولیه کامپاگی ها، دمپایی هایی بودند که فقط روی پنجه و پاشنه پا را می پوشاندند و باید با تسمه هایی به پا وصل شده باشند.