فیبر موجود در خرمای کلوته جیرفت 1401 ممکن است به جذب آهسته کربوهیدرات ها در بدن کمک کند، که ممکن است خطر افزایش قند خون را کاهش دهد.
ترکیب خرما با منبعی از پروتئین و چربی، مانند بادام، ممکن است هضم را کندتر کند و به مدیریت سطح قند خون کمک کند.
شاخص گلیسمی (GI) عامل دیگری است که باید هنگام بررسی اینکه آیا خرما برای افراد مبتلا به دیابت مناسب است یا خیر، در نظر گرفت. GI یک غذا تأثیر آن را بر سطح قند خون منعکس می کند.
غذاهایی که باعث افزایش سریعتر و بیشتر در سطح قند خون می شوند دارای GI بالاتری هستند. در مقابل، غذاهایی با GI پایین تر باعث افزایش قند خون می شوند.
ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، غذاهایی با مقدار GI زیر 55 را به عنوان غذاهای با GI پایین در نظر می گیرند.
بر اساس تحقیقات انجام شده از مطالعات متعدد، میانگین GI خرما 42 است. این باعث می شود خرما به عنوان یک غذای با GI پایین و بی خطر برای افراد مبتلا به دیابت در صورت مصرف متعادل طبقه بندی شود.
با این حال، «در حد اعتدال» وقتی صحبت از خرما می شود به چه معناست؟ برای پاسخ به این موضوع باید بار گلیسمی یک غذا (GL) را در نظر بگیریم.
GL هنگام محاسبه اثرات آن بر قند خون، اندازه وعده غذایی خاص را در نظر می گیرد.
برای تعیین GL یک غذا، GI آن را در مقدار کربوهیدرات‌های موجود در آن ضرب کنید و آن را بر 100 تقسیم کنید.
بنابراین، دو عدد خرمای خشک (48 گرم) حاوی 36 گرم کربوهیدرات است که GL آن 17 است که یک GL متوسط را تشکیل می‌دهد.
خرما سرشار از انواع مواد مغذی از جمله منیزیم و پتاسیم است. آنها همچنین منبع خوبی از فیبر، کربوهیدرات و آنتی اکسیدان هستند. مطالعات بسیاری اثرات دارویی و تغذیه ای آنها را بررسی کرده اند.
