هنرهای سنتی قالی بافی کاشان یکی از افسانه‌ترین هنرهای زیبای ایرانی است.
یونسکو این مهارت را به عنوان نماد «سبک بافت شهری و سبک بافت ایرانی» به عنوان میراث فرهنگی ناملموس ایران در سال 2010 به ثبت رسانده است.
از نظر هنری، مردم کاشان به قالی بافی و بافت روفرشی کشدار ضد آب، قالیابکشی (رزین حل کننده ابریشم) و ابریشم بافی شهرت داشته اند.
این عبارات اصالتاً اهل کاشان هستند هرچند امروزه در سراسر جهان شناخته شده اند.
هنردوستان و علاقه مندان به صنایع دستی خارجی مسحور رنگرزی طبیعی، بافت خاص و نفس گیر بافت ایرانی و طراحی منحصر به فرد فرش ارائه شده در اندازه های مختلف می شوند.
آثار تاریخی این منطقه نشان می دهد که قدمت تپه های سیلک به دوران حمورابی می رسد.
ابتدا ساکنان منطقه به کاسو یا کاشو معروف بودند که بعدها به کاسیان و کاشان تغییر یافتند.
برخی از مورخان بر این باورند که زبیده بنت جعفر بن منصور، همسر هارون الرشید، دستور ساخت کاشان را داد که امروزه به دلیل مهارت‌های سنتی قالیبافی مشهور است.
سیاحان بزرگ جهان در تمام دوران که به این منطقه سفر کرده اند، متوجه شده اند که کاشان مرکز تولید پارچه ها و پارچه های گرانبها بوده است.
سر جان شاردن و آنتونی شرلی اظهار داشتند که ساکنان کاشان پارچه‌ها و پارچه‌های خاصی از جمله پارچه‌های ابریشمی ساده، پارچه‌های ابریشمی گلدار یا ابریشم مخلوط با طلا و نقره می‌بافند.
در سال 1600، کارتریت قالی و قالیبافی را در کاشان ستود و این منطقه را محل تجارت این گونه کالاها نامید.
نوشته‌ها و کتاب‌های قرن هفدهم و هجدهم نشان می‌دهد که مهارت‌های سنتی قالیبافی در کاشان برای فرش سلطنتی در ابتدا به دستور شاه عباس تخصصی بوده است.
قدیمی ترین فرش های کاشان تا به امروز به قرن هفدهم میلادی باز می گردد.
در موزه فرش ایران نگهداری می شود.
در واقع می توان گفت این میراث فرهنگی ناملموس ایران مربوط به هنرها و مهارت های تولید منسوجات، قیطان، تافته، مخمل سازی و پارچه اطلسی است که برای بسیاری در سراسر جهان به عنوان “مصالح هرمزی” شهرت یافته است.
امروزه نمونه هایی از «فرش طرح شکار» در موزه فرش ایران و موزه متروپولیتن آمریکا موجود است.
با این وجود، اطلاع دقیقی در دست نیست که آیا این قالی ها در کاشان، اصفهان یا تبریز بافته شده اند.
