کود مرغ دو نوع است: فرآوری شده تجاری یا تازه. کیسه هایی از کود مرغی شرکتی که می توانید در مرکز باغ محلی خود بخرید، کود مرغ خشک و پودر شده یا پلت شده است.
بر اساس وزن به وزن، کود خشک غلیظ تر از کود تازه است که حاوی 76 درصد آب است. کود خشک معمولاً استریل شده و بدون بو است.
از سوی دیگر، کود تازه حاصل از مرغداری حیاط خلوت یا مزرعه، بویی قوی دارد و ممکن است حاوی پاتوژن های مضری مانند E. coli یا سالمونلا باشد.
برخلاف کود خشک، نمی توان آن را به این صورت استفاده کرد، اما باید قبل از استفاده از آن کمپوست یا پیر شود، در غیر این صورت محتوای بالای آمونیاک باعث سوختگی گیاهان می شود.
کود مرغ از جوجه‌های پرورش یافته معمولی ممکن است با آنتی‌بیوتیک‌ها آلوده شود. تحقیقات کمی در مورد میزان باقی مانده از آنتی بیوتیک ها در کود مرغی مسن وجود دارد.
تنها استفاده از کود مرغی ارگانیک گزینه ایمن تر است.
هدف از کهنه کردن کود تازه، از بین بردن پاتوژن های مضر و کاهش محتوای آمونیاک آن است.
عوامل بیماری زا در کود در دمای 140 تا 160 درجه فارنهایت تولید مثل می کنند، دمایی که می توان در یک توده کمپوست به آن رسید.
یک روش رایج برای پیری کود، کمپوست کردن آن است. این امر مستلزم چرخاندن توده کمپوست به صورت هفتگی برای وارد کردن اکسیژن و محافظت از آن در برابر عناصر است، زیرا باران یا برف رطوبت بیشتری را دوباره وارد می کند.
یک توده کمپوست با کود دامی باید دور از باغ شما و سایر مناطق حیاط شما با تردد انسان، مانند مکان های بازی کودکان باشد تا از آلودگی ناشی از رواناب جلوگیری شود.
پس از 5 تا 6 هفته، کود کهنه حاصل فشرده تر، خشک تر و سبک تر می شود. مواد مغذی موجود در آن تثبیت شده‌اند، بنابراین وقتی کود کهنه را به خاک باغچه خود اضافه کنید، به آرامی آزاد می‌شوند.
